Łebski Pomuchel Festiwal Kulinarny
Dorsz – to powszedni chleb oraz odświętny symbol dawnych i dzisiejszych mieszkańców Łeby.
Od XII w. kościół pod wezwaniem św. Mikołaja związany był z kultem srebrnego dorsza – po kaszubsku pomuchla. Srebrna figura ryby zajmowała w kościele centralne miejsce, swoją metaforyką podkreślając związki łebskiego ludu z morzem i ze św. Mikołajem. Srebrnym pomuchlem witano dostojników, brać żeglarską powracająca z morza; używano go podczas uroczystych ślubów i pogrzebów, w szczególności zaś podczas odpustu tutejszego patrona – Świętego Mikołaja.
Sztormowa zagłada Starej Łeby w końcu XVI wieku zbiegła się w czasie z reformacją, a to sprawiło, że sprzedano uratowane od kataklizmu wyposażenie katolickiej świątyni, w tym srebrnego pomuchla. W nowej Łebie, w nowym, protestanckim kościele srebrny dorsz pojawił się wkrótce na rybackim sztandarze.
I tak pozostawało do roku 1945, gdy nastąpiła zmiana państwa, mieszkańców i wyznania. Polscy łebianie po pierwszym, zrozumiałym wówczas powojennym zaprzeczeniu niemieckiej przeszłości, wyrażonym w zmianie wezwania kościoła ze św. Mikołaja na Wniebowzięcie NMP, szybko weszli w klimat miejsca i zrozumieli potrzebę szczególnej opieki Świętego Mikołaja w „słowińskiej krainie demonów”. Zaczęli więc także świętować 6. grudnia odpust św. Mikołaja.
Tradycja kultu dorsza w Starej Łebie przywołana została po wiekach w czerwcu 1999 roku w symbolicznym darze srebrnego pomuchla, ofiarowanym przez łebskich rybaków Janowi Pawłowi II. Replikę tego daru umieszczono w kościele oo. oblatów, inicjatorów powrotu do tradycji.
Jakby naturalne stało się teraz odwołanie do tradycji w jej powszednim wymiarze – stąd Festiwal Pomuchla, który odbywa się zawsze w niedzielę najbliższą tradycyjnemu odpustowi św. Mikołaja.
Srebny dorsz